“Senin bitişik komşun bütün kente terör saçıyor. Ayrıca adam despot, evde karısını, çocuklarını dövüyor, günün birinde kullanmak üzere çatapat üretiyor ve depoluyor. Her ne kadar bu sonuncusunu incelettik ve kanıt bulamadıksa da bu böyle …

 Benim sizin mahalleden çok uzakta olmam önemli değil. Bildiğin gibi bu kentin düzeni benden sorulur. Ben çok güçlüyüm; bana karşı çıkanın kafasına balyoz gibi inerim.

Şimdi ben senin komşunun evine bir baskın düzenleyeceğim. Despotu yakalayıp canına okuyacağım. Böylece karısı ve çocuklarını da ezilmekten kurtarıp hepsini özgürlüklerine kavuşturacağım. O ne kadar inkar ederse etsin, çatapatları bulup ortaya çıkaracağım ve yalanlarıyla bütün kenti nasıl uyuttuğunu ortaya koyacağım. 

Kurtarma sonrasında bir şeylerini kırıp dökersek önemli değil … Nasıl olsa adamın evi çok değerli; evin altında gömü var. Onu toprak üstüne çıkardık mı, işimiz iştir. Doğal ki bütün bu yapacaklarım insanlık namına olacak, yani kenti o adamın şerrinden kurtarmak adına olacak.  

Sana gelince… Bilirsin, ben seni severim. Yıllardan beri ortağız. Ortaklık oranımız çok da önemli değil. Kârdan sana da bir şeyler veririz. Ben ağabeyim, ben güçlüyüm. Her şeyi daha iyi bildiğimi sen de kabul edersin. Vaktiyle korktuğun güçlü bir komşun vardı hani, herhalde unutmadın. Ona karşı seni az mı korumuştum ?..

Öteki mahalledeki, demokrasi, insan hakları savunucusu kesilmiş, köhne fikirli komşularına aldırma. Onların da zaten gözleri senin komşunun zenginliğinde… Ama onların ne silahı var, ne de dövüşecek adamı. Ben gücümü göstermeliyim; onlara fırsat vermeyip bir an önce işi bitirmeliyim.